Trouwceremonie
In Japan kent men nog steeds de 'o-miai' (een gearrangeerd huwelijk). Eigenlijk heet de
formele bespreking tussen de twee betrokkenen 'miai' en een huwelijk dat hieruit ontstaat
noemt men dan 'miai kekkon' ('kekkon' betekent 'huwelijk'). Daarnaast kent men het
huwelijk uit liefde, de 'ren-ai' (dit woord bestaat uit twee karakters, die beide iets met
liefde betekenen). Een dergelijk huwelijk heet dan 'ren-ai kekkon'. Bij een 'o-miai'
wordt, meestal door de ouders, iemand in de arm genomen om een partner voor de dochter of
zoon te zoeken. Zo'n koppelaar wordt 'nakôdo' (relatiepersoon) genoemd en is vaak een
kennis. Als iemand gevonden is (waarbij gekeken wordt naar hobby's, werk, afkomst, sociale
status van persoon en van ouders etc.) wordt een ontmoeting geregeld (de 'o-miai'). Hierna
kunnen beide partijen alsnog afzien van verdere ontmoetingen. Er is dus geen
verplichting.
Tegenwoordig komt een dergelijk huwelijk minder vaak voor dan vroeger maar toch schijnen
nog ongeveer 10% van de huwelijken gearrangeerd te zijn, weliswaar voornamelijk op het
platteland, terwijl dit in 1940 nog bijna 70% was.
De gemiddelde leeftijd waarop men trouwt stijgt ook in Japan. In 1950 was de man gemiddeld
26 jaar en de vrouw bijna 24. In 1995 was dit 30,5 resp. 27 jaar. Daar tegenover staat dat
het aantal scheidingen ook daar toeneemt. Waren dit er ruim 69.000 in 1960, in 1997 waren
dit er ruim 222.000.
|
 |
De trouwceremonie zelf kan op boeddhistische, shintô of christelijke wijze plaatsvinden en de gekozen ceremonie kan helemaal los staan van de eigen religie van het bruidspaar. Bij een shintôceremonie zorgt een shintôpriester voor de religieuze reiniging, de trouwgeloften en het uitwisselen van de ringen. De bruid draagt een speciale trouwkimono (uchikake) en heeft een soort muts op, de "tsuno kakushi". Deze tsuno kakushi bedekt de hoorntjes van jaloezie van de vrouw. De bruidegom draagt meestal een donkere kimono (montsuki) met daaronder een onderkimono (hakama). "San san kudo" is een ceremonie bij de trouwgeloften waarbij 3 keer een kopje sake wordt uitgewisseld en gedronken.
Na de ceremonie is er dan een receptie in een duur hotel voor heel veel gasten. Een probleem is dat iemand zich ontzettend beledigd kan voelen als hij of zij niet wordt uitgenodigd. Het selecteren en uitnodigen van de gasten is daardoor een zeer delicate aangelegenheid. De gasten leggen hun cadeau, een "shûgi bukuro", een envelop met inhoud, op de receptietafel neer. Een shûgi bukuro wordt omwikkeld met strengen van goud- en zilverpapier die niet uit elkaar zijn te halen en symboliseren een lang en gelukkig huwelijk. Tijdens de receptie verwisselt de bruid een paar maal van kleding, die elk hun eigen functie hebben. Mede door de dure kleding en receptie is een (traditioneel) huwelijk in Japan erg duur. Men heeft becijferd dat een gemiddeld huwelijk ongeveer 8.000.000 yen kost, oftewel rond de € 50.000. Hiervan komt ongeveer 45% op rekening van de de trouwceremonie en de receptie. De rest zijn alle voorbereidende kosten (zoals inrichting van de nieuwe woning) en huwelijksreis, die overigens veelal naar Hawaï of de Verenigde Staten gaat.
